Mateusz w swojej ewangelii w pewnym momencie zaprasza nas do weryfikacji naszej drogi z Panem. W usta Pana Jezusa wkłada słowa „kto nie bierze swojego krzyża a idzie za Mną nie jest Mnie godzien”. Marek stawiał nas przed świadomością, że „kto chce pójść za Mną niech zaprze się samego siebie”. Tu Mateusz mówi już o drodze, którą przeszliśmy i którą idziemy. Czy na pewno biorę na siebie trudności, niewygody która stają mi na drodze jako ucznia Pana? Bo Jezus napotyka na nie i jeśli chce iść za Nim to też będę je napotykał. Niezależnie od odpowiedzi Jezus dodaje otuchy i mówi „nie bójcie się…”. On jest z nami i dzieli to z nami.

Co zrobić, żeby zadanie wyliczone na 40 dni wykonać w 40 lat? Oczywiście sposobów jest wiele. Jednak Izraelitów cechowała jedna ogromna słabość, która mocno utrudniała im drogę, budowanie wspólnoty, relacji z Panem a przede wszystkim odbierała im radość. I niestety, wiele wskazuje na to, że mamy wiele w sobie z Izraelitów i niesiemy podobne słabości. Jak sobie z nimi poradzić?

Pragnieniem Boga wobec swojego ukochanego ludu była wolność. Jego dzieci siedziały w niewoli i Pan postanawia ich wyprowadzić z Egiptu do Kanaanu, ziemi która im obiecuję jako krainę szczęścia. Szybko jednak się okazuje, że mimo fizycznego wyjścia Izraelitów z niewoli, niewolą nie wyszła z ich serc. Stała się wręcz ich ciemną tożsamością. A władza Faraona sięgała nawet ich serc i mimo, że Izraelici nie byli już pod jego jurysdykcją, to ich serca biły w rytm mentalności faraona. Była to mentalność udręczenia, wyczerpania, niewrażliwości na siebie nawzajem, roszczeniowości i przyzwyczajenia do niewolniczej „wygody”. W niewoli było im ciężko ale wolności nie znali i ich paraliżowała. To nie jest abstrakcyjna historia o przeszłości. To historia o nas dzisiaj. Pan jednak nie zostawia nas z tym samych i mądrze nas prowadzi.

Nie jesteśmy stworzeni, żeby się na tym świecie męczyć. Słowo, oczywiście, mówi że życie nasze jest bojowaniem, nie uciekniemy przed trudem i zmaganiami. Jednak nie jesteśmy tu dla udręki. Jezus mówi, że Jego największym pragnieniem jest abyśmy mieli w sobie radość i żeby radość nasza była pełna (J15). Jak to zatem osiągnąć?

Kolejna katecheza z cyklu formacjyjnego z ewangelią św. Mateusza. Pragnieniem Jezusa jest doprowadzenie nas do jakbliższej relacji z Jego Ojcem. Marek prowadził nas do poznania Jezusa jako Boga. Mateusz chce teraz przez Jezusa pokazać nam Jego Ojca. Czymś co mocno może nam utrudniać spotkanie w czystej więzi to udawanie, nieautentyczność w relacji. Jezus nie chce, żebyśmy jakiekolwiek rzeczy podejmowali, żeby mieć ludzki poklask i uwagę. On chce prawdziwej, szczerej i wolnej miłości.

Bardzo nas boli jak doświadczamy upokorzeń. Zawsze uderzają w naszą godność, próbując ją złamać. Jak w tak bolesnym doświadczeniu dostrzec prawdę słów papieża Franciszka i wielu świętych, że „pokora może się zakorzenić w sercu jedynie przez upokorzenia”? Czym są upokorzenia, czy na pewno sa konieczne i jak już są to jak je przyjąć.

„Wytrwałość wewnętrzna, która jest dziełem łaski, zachowuje nas od tego, byśmy dali się ponieść przemocy przenikającej życie społeczne, ponieważ łaska osłabia próżność i sprawia, że możliwa staje się łagodność serca. Święty nie marnuje swoich sił, by narzekać na błędy innych, potrafi zachować milczenie w obliczu wad braci i unika przemocy słownej, która niszczy i poniewiera, ponieważ nie uważa siebie za godnego, by być surowym dla innych, ale postrzega ich „jako lepszych od siebie” (por. Flp 2, 3).” Franciszek “Gaudete et Exsultate"

„Musimy być czujni i walczyć z własnymi agresywnymi i egocentrycznymi skłonnościami, by nie pozwolić im na zakorzenienie się w nas: „Gniewajcie się, a nie grzeszcie: niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce!” (Ef 4, 26). Gdy okoliczności nas przytłaczają, zawsze możemy uciec się do tej kotwicy, jaką jest modlitwa błagalna, która prowadzi nas, byśmy na nowo znaleźli się w rękach Boga i blisko źródła pokoju: „O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc” (Flp 4, 6-7).” Franciszek "Gaudete et Exsultate”

„Moglibyśmy myśleć, że oddajemy chwałę Bogu jedynie przez uwielbienie i modlitwę, albo tylko zachowując pewne normy etyczne – to prawda, że prymat stanowi relacja z Bogiem – a zapominamy, że kryterium oceny naszego życia stanowi przede wszystkim to, co uczyniliśmy dla innych. Modlitwa jest cenna, jeśli karmi codzienny dar miłości. Nasz kult podoba się Bogu, gdy przedstawiamy Mu postanowienie życia wielkodusznego i kiedy pozwalamy, aby otrzymany w nim dar Boży przejawił się w poświęceniu się braciom.” Franciszek "Gaudete et Exsultate” #chwała #uwielbienie #pokuta #umartwienie #franciszek #świadectwo #oddajchwale#gaudeteetexsultate

Jezus po wypowiedzeniu błogosławieństw, skierowanych do wszystkich słuchaczy, zwraca się już do swojego najbliższego grona. Mówi im, że są solą ziemi i światłem świata. Jednak są siły, którym zależy, żeby utracili smak. I zaprasza ich do wysiłku we wzmacnianiu smaku i natężenia światła. Daje im konkretną metodę: bądźcie doskonali jak doskonały jest Ojciec Wasz niebieski. Jak to możliwe? Przecież z góry wiadomo, że to zadanie, które nas przerasta. A może jednak nie? O tym w katechezie.

„Trzy słowa: proszę, dziękuję i przepraszam. Są to trzy słowa klucze!”[132]. „Kiedy w rodzinie nie jesteśmy natrętni i prosimy o «pozwolenie», kiedy w rodzinie nie jesteśmy egoistami i uczymy się mówić «dziękuję» i kiedy w rodzinie ktoś zdaje sobie sprawę, że uczynił coś złego, i umie «przeprosić», to w takiej rodzinie jest pokój i jest radość”[133]. Nie skąpmy używania tych słów, bądźmy hojni powtarzając je codziennie, bo „uciążliwe są pewne milczenia, czasem nawet w rodzinie, między mężem a żoną, między rodzicami a dziećmi, między braćmi”[134]. Natomiast właściwe słowa, wypowiedziane w odpowiednim czasie, chronią i pokrzepiają miłość dzień po dniu.” - Franciszek, Amoris Laetitia 133

Wykluczenie i prześladowanie, jeśli Bóg obdarzy nas tą łaską, upodabniają nas do Chrystusa ukrzyżowanego, i łącząc nas z Jego męką, są przejawem nowego życia. To życie jest takie samo, jak życie Chrystusa, który dla nas, ludzi i dla naszego zbawienia został „wzgardzony i odrzucony przez ludzi” (por. Iz 53, 3; Dz 8, 30-35). Przyjęcie Jego Ducha może nas doprowadzić do tego, że będziemy mieli tak dużo miłości w naszych sercach, że ofiarujemy nasze życie dla świata, nie godząc się na kompromisy z jego ułudami i akceptując jego odrzucenie. Zagrożeniem są kompromisy ze światem. Chrześcijanin zawsze staje przed pokusą kompromisów ze światem, z duchem świata. To niegodzenie się na kompromisy i pójcie drogą Jezusa Chrystusa jest życiem królestwa Niebieskiego, największą radością, prawdziwym szczęściem. Ponadto w prześladowaniach jest zawsze obecność Jezusa, który nam towarzyszy, obecność Jezusa, który nas pociesza i moc Ducha, który pomaga nam iść naprzód. Nie zrażajmy się, kiedy konsekwentne życie Ewangelią przyciąga prześladowanie od ludzi. Obecny jest wówczas Duch Święty, który wspiera nas na tej drodze. Franciszek /Rzym, Audiencja generalna, 27 kwietnia 2020/

Niełatwo jest budować ten ewangeliczny pokój, który nikogo nie wyklucza, ale włącza także tych, którzy są nieco dziwni, trudni i skomplikowani, tych, którzy wymagają uwagi, tych, którzy są inni, tych, którzy są bardzo obciążeni życiem, mają inne zainteresowania. Jest to trudne i wymaga wielkiej otwartości umysłu i serca, ponieważ nie jest to „budowanie zgody «przy biurku» lub kruchego pokoju jedynie dla uprzywilejowanej mniejszości” ani też „projekt przygotowany przez niewielu i adresowany do niewielu”. Nie usiłuje też pomijać lub ukrywać konfliktów, ale raczej „przyjąć konflikt, rozwiązać go i przemienić w ogniwo nowego procesu”. Chodzi o to, by być budowniczymi pokoju, ponieważ budowanie pokoju jest sztuką wymagającą pogody ducha, kreatywności, wrażliwości i umiejętności. Rozsiewanie pokoju wokół nas jest świętością.” Franciszek “Gaudete et Exsultate"

Oczyszczone serce jest więc wynikiem procesu, który zakłada wyzwolenie i wyrzeczenie. Człowiek czystego serca takim się nie rodzi, doświadczył wewnętrznego uproszczenia, ucząc się wyrzeczenia w sobie zła, co w Biblii nazywa się obrzezaniem serca (por. Pwt 10, 16; 30, 6; Ez 44, 9; Jr 4, 4). To wewnętrzne oczyszczenie oznacza rozpoznanie tej części serca, która jest znajduje się pod wpływem zła, uświadomienie sobie, że odczuwam w ten sposób, myślę w ten sposób, widzę w ten sposób i że jest to wstrętne, rozpoznanie tego co okropne, tego, co przysłonięte jest złem. aby nauczyć się sztuki poddania się pouczaniu i prowadzeniu przez Ducha Świętego. Droga od serca chorego, grzesznego, niezdolnego do właściwego postrzegania rzeczywistości, ponieważ obciążone jest grzechem i wieloma innymi sprawami, do pełni światła serca jest dziełem Ducha Świętego. To On nas prowadzi, by przejść tę drogę. Zatem poprzez tę drogę serca, dochodzimy do „oglądania Boga”. /Franciszek/

Od wyjścia na pustynię rozpoczyna się droga Jezusa, by odkupić człowieka. Doświadcza tam pokus, podobnie jak Izrael, najpierw głodu, następnie wystawienia Boga na próbę a na końcu najgorszej bałwochwalstwa. Jednak zupełnie odmiennie od Izraela z tych prób wychodzi. Doświadczenie pustyni jest wejściem Boga w pustynię człowieka, by nas na tej pustyni odnaleźć. Stamtąd Jezus idzie do Galilei, powołuje uczniów i na górze rozpoczyna swoją pierwszą wielką mowę, przedstawioną w Ewangelii Mateusza.

Dawanie i przebaczanie jest próbą odzwierciedlenia w naszym życiu malutkiego odblasku doskonałości Boga, który obficie daje i przebacza. Dlatego w Ewangelii św. Łukasza nie znajdujemy słów „bądźcie doskonali” (Mt 5, 48), ale: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone; dawajcie, a będzie wam dane” (por. 6, 36-38). A następnie Łukasz dodaje coś, czego nie można pomijać: „Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie” (6, 38). Miara, jakiej używamy, aby zrozumieć i wybaczyć zostanie zastosowana do nas samych, aby nam przebaczyć. Miara, jaką stosujemy, by dawać, zostanie zastosowana do nas w Niebie, aby nam wynagrodzić. Nie wolno nam o tym zapomnieć. Jezus nie mówi: „błogosławieni, którzy planują zemstę”, ale nazywa błogosławionymi tych, którzy przebaczają i czynią to „siedemdziesiąt siedem razy” (Mt 18, 22). Trzeba pomyśleć, że wszyscy jesteśmy armią rozgrzeszonych. Na każdego z nas spojrzano z Bożym współczuciem. /Franciszek “Gaudete et Exsultate"/

…sprawiedliwość, którą proponuje Jezus, nie jest podobna do tej, jakiej szuka świat, bardzo często splamionej małostkowymi interesami, manipulowanej z jednej lub z drugiej strony. Rzeczywistość pokazuje nam, jak łatwo jest wejść w siatkę korupcji, stać się częścią tej codziennej polityki na zasadzie „daję, aby inni mi dali”, gdzie wszystko staje się kupczeniem. Tak wielu ludzi cierpi z powodu niesprawiedliwości, wielu z nich bezradnie patrzy, jak inni na przemian dzielą się „tortem życia”. Niektórzy rezygnują z walki o sprawiedliwość i postanawiają stanąć po stronie zwycięzcy. To nie ma nic wspólnego z głodem i pragnieniem sprawiedliwości, pochwalanym przez Jezusa. Taka sprawiedliwość zaczyna się wypełniać w życiu każdego z nas, gdy postępujemy sprawiedliwie w swoich decyzjach, co następnie przekłada się na poszukiwanie sprawiedliwości dla ubogich i słabych. /Franciszek “Gaudete et Exsultate"/

„Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni”. Świat proponuje coś przeciwnego: rozrywkę, przyjemność, rozproszenie i zabawę, i mówi nam, że to właśnie czyni życie dobrym. Świat ignoruje, spogląda w inną stronę, gdy pojawiają się problemy, jak choroba lub cierpienie w rodzinie lub w otoczeniu. Świat nie chce płakać: woli ignorować bolesne sytuacje, maskować je, ukrywać. Wiele wysiłku wkłada się w to, aby uciec od sytuacji, w których obecne jest cierpienie, sądząc, że można przysłonić rzeczywistość, w której przecież nigdy, przenigdy nie może zabraknąć krzyża. Osoba, która widzi rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, która daje się przeszyć bólowi, płacze w swoim sercu, może osiągnąć głębię życia i być prawdziwie szczęśliwą. Ta osoba jest pocieszona, ale pociechą Jezusa, a nie pociechą świata. W ten sposób może mieć odwagę, aby współdzielić cierpienia innych i przestaje uciekać od sytuacji bolesnych. W ten sposób odkrywa, że życie ma sens: pomagając bliźniemu w jego bólu, rozumiejąc udrękę innych, dając innym ulgę. Osoba ta czuje, że drugi człowiek jest ciałem z jej ciała, nie boi się zbliżyć aż po dotknięcie jego rany, współczuje aż po współodczuwanie, nie dzieli ich już żaden dystans. W ten sposób można przyjąć tę zachętę św. Pawła: „Płaczcie z tymi, którzy płaczą” (Rz 12, 15). Umiejętność płakania z innymi, to jest świętość.” /Franciszek “Gaudete et Exsultate"/

„Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię”. Są to słowa mocne w tym świecie, który od początku jest miejscem wrogości, w którym wszędzie trwają spory, w którym zewsząd przychodzi nienawiść, w którym ciągle klasyfikujemy innych na podstawie ich poglądów, nawyków, a nawet ich sposobu mówienia lub ubierania się. Krótko mówiąc, jest to królestwo pychy i próżności, w którym każdy sądzi, że ma prawo, by wznieść się ponad innych. Jednakże, chociaż wydaje się to niemożliwe, Jezus proponuje inny styl: łagodność. To właśnie czynił wraz ze swoimi uczniami i to kontemplujemy przy Jego wjeździe do Jerozolimy: „Oto Król twój przychodzi do Ciebie łagodny, siedzący na osiołku, źrebięciu oślicy” (Mt 21, 5; por. Za 9, 9). /Franciszek “Gaudete et Exsultate"/

Magowie idący za gwiazdą nie mają kontekstu wiary w Jedynego Boga. Idą otwarci na prowadzenie łaski - choć sami tego pewnie tego tak nie formułują. Z drugiej strony mamy arcykapłanów i uczonych ludu Izraela, którzy wyrośli w tradycji wiary, oczekują Mesjasza a jednak skutecznie zamykają swoje serca na Jego obecność. Czym jest Królestwo, na którego przyjście wzywa do nawrócenia Jan? Jak być gotowym na Jego przyjście? Co to mówi nam? Jest to druga katecheza z cyklu formacji na bazie Ewangelii św. Mateusza.